🎓درسهای #بازیگری
از #استلا_آدلر
▪️#حقیقت_مکان:
در زندگی هر انسانی می داند کجاست. این یک حقیقت پذیرفته شده است که هر کس در مکانی قراردارد. این مکان شرایط محیطی زندگی نامیده می شود.
-در استخر
-درساحل
-در کتابخانه
-در مدرسه…
علت این که مردم بازیگران خوبی هستند این است که واقعیت مکانی را که در آن قرار گرفته اند دقیقا” میپذیرند. از سوی دیگر بازیگران چه بسا از صحنه وحشت دارند چون با رفتن بر روی صحنه احساس می کنند که در مکانی نا آشنا رها شده اند. آنان ناگهان در شرایط محیطی نمایش قرار می گیرند و این همان چیزی است که برایشان بسیار بیگانه است. ایشان بدون آن احساس ایمنی کامل که مکان آشنا به بازیگر میدهد رها شده اند…
آن هنگامی که بر روی صحنه می روند هیچ چیز نمیبینند گوئی که کورند. برای اجتناب از این حالت بازیگران باید بلافاصله شرایط محیطی نمایشی را که بر روی صحنه اتاق می افتد برای خود روشن کنند.
در اولین قدم بازیگر باید به شناسایی اشیاء مبلمان و جوانب صحنه بپردازد. قبل از پرداختن به متن نمایشنامه ضروری است که در شرایط محیطی جدید قدم بزند و عملا” آن ها را مورد استفاده قرار دهد. مثلا:
– نشستن روی کاناپه
– باز کردن در
– نگاه کردن از پنجره
تا زمانی که برای بازیگر احساس تسط بر این وسائل بوجود نیامده همچون شخصی است که گم شده است.
مدت زمانی که بازیگر صرف می کند تا به صحنه و وسائل آن که حالا اطاق یا باقی مشخص است عادت کند به او آرامش احساس حقیقی بودن صحنه و اعتماد به نفسی می دهد که برای شروع یک متن نمایشی جدید به آن احتیاج دارد.
بازیگر اگر در فضائی که قرار گرفته احساس راحتی نکند قادر به کار کردن نخواهد بود. بازیگر باید با اعصابی آرام به چنان رفتاری دست یابد که به او اجازه دهد تااشیائی را که به محیط اطراف او تعلق دارند ببیند نسبت به آن ها عکس العمل نشان دهد. در غیر اینصورت وقت خود را تلف میکند. بازیگر باید خود را با #شرایط_محیطی آشنا کند.
#استانیسلاوسکی می گوید:
«حقیقت در هنر حقیقی بودن شرایط محیطی شماست.» شرایط محیطی اصطلاحی است که می خواهیم آن را به عنوان بخشی از اصطلاحات مربوط به بازیگری همیشه به کار برید.
وقتی که بر روی صحنه میروید اولین سوالی که باید از خود بکنید این است که:«من کجا هستم.» قدم زدن بر روی صحنه و تعین محل وسائل در تخیل باعث میشود که در محیط احساس راحتی کنید. این کار همچنین تنش را در هنگام اجرا از بین میبرد. داشتن اعصاب آرام در بازی محصول پذیرش حقیقی بودن شرایط محیطی است. بر روی صحنه شما هرگز در شرایط واقعی زندگی نیستید اما باید مانند زندگی واقعی آن را بپذیرید.
در اغلب موارد احساس تنش در بازیگر از این جهت بوجود می آید که او قبل از هر چیز به کلمات نمایشنامه می اندیشد کلمات نمامیشنامه را نمیسازند. باید بدانید که اولین قانون این است که شما شرایط محیطی ای را که نویسنده ی نمایش به عنوان یک حقیقت در اختیار شما قرار داده است بپذیرید.
اگر بیست سال هم بدون داشتن شرایط محیطی خود روی یک نمایش کار کنید شکست خواهید خورد. اگر به عنوان اولین قدم به سراغ کلمات نمایش بروید بازیگر مدرنی نیستید بازیگر بدی هستید. به عنوان یک بازیگر همیشه در شرایط محیطی ای که به شما داده شده است قرار می گیرید.
مسئولیت شما این است که شرایط محیطی این مکان را بشناسید. برای نتیجه گرفتن قصه از شرایط محیطی بگذارید مکان به شما بگوید که چه باید بکنید.
جذب کامل شرایط محیطی توسط بازیگر نفع بزرگ دیگری نیز دارد. اگر شما به شرایط محیطی توجه کنید تماشاگران را ندیده می گیرید و نگران مردمی که شما را تماشا میکنند نخواهید بود. اگر به طور کامل آنان را ندیده بگیرید و فقط به آنچه که میکنید توجه داشته باشید تماشاگران عاشق بازی شما میشوند.
اگر واقعا” بازی کنید خواهید دید که لذت در نفس انجام دادن آن است. اگر شرایط محیطی نمایش و بازیگران مقابل خود را بپذیرید تماشاگران کاملا” همراه شما خواهند آمد. بازیگر با زندگی کردن در شرایط محیطی نمایش به مراتب بیش از تماشاگرانی که نمایش را می بینند لذت می برد. هر بازیگر خوبی که بر روی صحنه است و می داند که تجربه ی زندگی کردن در شرایط محیطی نمایش چیست این تجربه را به هیچ چیز دیگری عوض نمی کند.
#آموزش_هنرهای_نمایشی_ابوالحسنی
