تئاتر،معنایی است که در ابتدا با صرف نظر از هر تئوری و نظریه ی مکتوبی تأثیرش را با عمل بر جای میگذارد.
هنری که بی هیچ وابستگی و واسطه ای،تنها با حضورِ شخصِ انسان(آغازگر اندیشه) و عملش ،اعجاز و نتیجه اش عالمی را شگفت زده می کند.
مهیب ترین و در عین حال ظریف ترین معجزه ی تئاتر روبرو کردن انسان گمگشته در عصرِ هرج و مرج اجتماعی و فردی با خویشتنِ خویش است.
تئاتر ،بی رحمانه،راز روح بشریت را نمایان می کند،با این حال چه بسا ناظران آن بکوشند ما را دچار شرم سازند.
تئاتر ،نیاز به پناهگاهی امن دارد.
مطلوب هنرمند این است که نخست این مأمن را در خانواده اش و سپس در اجتماعش بیابد که این آرمان بندرت به واقعیت می پیوندد.
اما تا چه هنگام این امید و انتظار را در خود بپرورد که دوره ای از راه خواهد رسید که دولت و ملت برای حیات تئاتر همان ارزش گذاری را انجام دهد که انسان برای حیات جاودانه اش…
این جمله با جاودانگی تئاتر در تناقض نیست،چرا که تئاتر حیات خود را داراست و هنرمند تنها می کوشد آن را بیان کند_که البته بقول میکل آنژ این درمورد همه ی هنرها صدق می کند._
اما نکته در اجازه برای میزان تاثیر گذاری هنر واقعی نمایش بر فرهنگ و تمدن بشریت است که با هر دسته بندی و قالب گیری و محدودیت تراشی در تناقض می باشد چرا که بخشِ طبیعی نمودِ خلاقیت در هنر نمایش،رها کردن و دست کشیدن است تا همانطور که بدان اشاره شد هنرمند بهترین کاری که از دستش بر می آید را به انجام رساند.
هنرمند تئاتر، برای فریاد هایش از نادیده گرفته شدن توسط دولت و عدم حمایت صحیح،تریبونی جز صحنه و اجتماعی جز همراهان و هم دردانِ خود ندارد…درد از آنکه کانونِ توجه و تمرکز برخی ناظران نمایش نیز به جای معطوف شدن بر زایشِ تفکرِ درمانگر این هنر،به حواشی ِ مانع بازمیگردد.
نگاهی که فراموشش می شود بشر جدای از خوراک و کار و کشش جنسی در تأمین سلامت جسم به درمانی مؤثر و دائمی نیازمند است که علاوه بر بازیابی سلامت فکری ،امری مهمتر یعنی تعالی ِ روحیِ اجتماعش را به ارمغان آورد .
کلام و نیایش آخر ما در روز جهانی تئاتر اینست:
کاش بستری فراهم میشد در دنیایی که تئاتر ،تنها طبیبِ آن برای مداوای رنج های ذهنی و ضربه های روحی بشر بود ،آنگاه خود بدون نیاز به هیچ بیانیه ای ضرورتش را با نهایت فروتنی بر همگان آشکار میساخت…
#روز_جهانی_تئاتر_مبارک❤️
